Εδώ Πάτρα. Εδώ οδός Ηρώων Πολυτεχνείου. Εδώ καταυλισμός προσφύγων και μεταναστών. Τώρα αντί για τανκ εισβάλλουν μπουλντόζες και φορτηγά. Τώρα αντί στρατευμάτων μπουκάρουν τα γαλάζια και πράσινα ΜΑΤ. Τώρα, αντί για φοιτητές/τριες που ζητούσαν «ψωμί-παιδεία-ελευθερία», στη σειρά με τα βαλιτσάκια τους ανήλικοι και ενήλικες Αφγανοί που ζητούν ένα πιάτο φαΐ ή να φτάσουν στη Δυτική Ευρώπη για να γλιτώσουν από τη φωτιά και το σίδερο του πολέμου Ταλιμπάν και ΝΑΤΟ (με τη συμμετοχή της Ελλάδας). Τώρα, κεντρικές, περιφερειακές και τοπικές γαλάζιες και πράσινες δημοκρατικά εκλεγμένες (συνεπικουρούμενες από μαύρες) άπονες εξουσίες αντί της στυγνής δικτατορικής στρατιωτικής κυβέρνησης. Τώρα, σε αγαστή συνεργασία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ. βρήκαν το νέο «εχθρό λαό» στο πρόσωπο του μετανάστη και του πρόσφυγα, αντί του “λαός ενωμένος -ποτέ νικημένος”.
Πάτρα, Κυριακή 12 Ιουλίου 2009. Χτυπάει το κινητό τηλέφωνο στις 5:30 και δεν είναι ο «γαλατάς» (εξάλλου αυτός είναι μεγαλοκεφαλαιούχος πια) αλλά μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών της πόλης που μας ειδοποίησε ότι η πληροφορία, που είχαμε από το προηγούμενο βράδι ότι θα κατεδάφιζαν τον καταυλισμό και θα διώχνανε «της γης τους κολασμένους» από την πόλη, βγήκε αληθινή. Ντυθήκαμε στα γρήγορα και ξεκινήσαμε με ένα αυτοκίνητο για τον καταυλισμό. Στη διασταύρωση της παραλιακής οδού Όθωνος-Αμαλίας με τη σιδηροδρομική γραμμή Πατρών-Αθηνών το περιπολικό μας κλείνει το δρόμο (Ηρώων Πολυτεχνείου-Λιμενικός Σταθμός «Παναγιώτης Κανελλόπουλος»). Στρίβουμε και ανεβαίνουμε την Αράτου και μετά ξανά στην Αγίου Ανδρέου ως την Καρόλου όπου μυρίζει σαν να είχαν ρίξει δακρυγόνα. Προχωράμε στην Έλληνος Στρατιώτου παράλληλα με τις γραμμές του τρένου. Βρίσκουμε και άλλα μέλη της Κίνησης που προσπαθούν να φτάσουν στον καταυλισμό.
Ήδη φαίνονται μερικοί Αφγανοί που έχουν εκδιωχθεί και περπατούν κι αυτοί κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής μη γνωρίζοντας πού πρέπει να πάνε. Στρίβουμε στη λεωφόρο Κανελλοπούλου (ο δρόμος ταχείας κυκλοφορίας που μέσω της παραλιακής φτάνει σε χρόνο dt στο εμπορικό λιμάνι και φτιάχτηκε για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων) και κατεβαίνουμε στην παραλιακή. Πάλι ένα περιπολικό μας κόβει το δρόμο.
Παρκάρουμε σε πάρκινγκ δίπλα στο κύμα. Βγαίνουμε μουδιασμένοι σκεφτόμενοι την έκταση της αποκλεισμένης περιοχής: σε μια έκταση μήκους 6 χιλιομέτρων και πλάτους 2 χιλιομέτρων απαγορεύεται η είσοδος
πολιτών. Για να καταλάβετε, ώ άνδρες Αχαιοί, τι σημαίνει Ελληνική Δημοκρατία 21ου αιώνα. Φτάνουμε περπατώντας στον καταυλισμό. Μας περιμένουν 6 διμοιρίες ΜΑΤ (γαλάζιες και πράσινες φόρμες). Οι
συγκεντρωμένοι είμαστε 21 άτομα. Ίσα που φτιάχνουμε σωματείο. Η αναλογία ΜΑΤ/Πολίτες είναι 7 προς 1. Γουάου! Στο μεταξύ έχουν συλλάβει σε άλλα σημεία 5 νέους/ες που προσπαθούσαν να φτάσουν στον
καταυλισμό. Προκλητικοί οι «αρχηγοί» της αστυνομίας που νοιώθουν πια ότι επιτέλους «αυτοί είναι το κράτος». Πουθενά ο εισαγγελέας. Πουθενά υπεύθυνοι της νομαρχίας, της περιφέρειας και του δήμου με πρωτόκολλα
κατεδάφισης. Μόνο μετά από πιέσεις μας και λόγω της παρουσίας τηλεοπτικών καμερών έφτασε ανώτερο στέλεχος της Περιφέρειας και επιδείκνυε δημαγωγικά κάποια χαρτιά. Πουθενά υπεύθυνοι κοινωνικής πολιτικής των τοπικών και νομαρχιακών αρχών. Άρχισαν να καταφτάνουν επιταγμένα πούλμαν. Ακούμε την εξής έντονη στιχομυθία:
Κάποιος «αστεράτος» αστυνομικός: «Ήρθες επιτέλους;»
Οδηγός πούλμαν: «Ναι, αλλά δεν έχω βάλει πετρέλαιο. Πού θα πάμε, τελικά;»
«Αστεράτος» αστυνομικός: «Τι λες ρε βλάκα; Δεν έχεις βάλει πετρέλαιο. Τι είσαι ‘συ ρε;»
Οδηγός πούλμαν: «Μα δεν μου είχαν πει ότι θα πάμε μακριά.»
«Αστεράτος» αστυνομικός: «Τσακίσου, βάλε πετρέλαιο, ρε»
Οδηγός πούλμαν: «Μάλιστα!»
Και κάνει όπισθεν για να φύγει. Κάθε φορά που κινιόταν κάποιο όχημα να’ σου οι ΜΑΤατζήδες να μας στριμώχνουν στη γωνία. Κάποια στιγμή μία γιατρός μέλος της Κίνησης προσπαθεί να εξηγήσει στους επικεφαλής ότι έχει έρθει το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ για να δει έναν ανήλικο τραυματία που έχει ανοίξει η πληγή του. Τίποτα. Οι επικεφαλής της αστυνομίας αποφάσισαν ότι εκτός από φύλακες της τάξης είναι και μεγαλογιατροί και αποφάνθηκαν ότι δεν έχει ανάγκη ο τραυματίας και ότι μόνος του δήλωσε πως δεν θέλει ιατρική βοήθεια. Η γιατρός απωθείται βίαια από τους
ΜΑΤατζήδες. Πέφτουμε πάνω τους για να την πάρουμε από τα χέρια της. Τα πνεύματα ηρεμούν. Δεν προλαβαίνουμε να ανασάνουμε και σκάει μύτη προκλητικός ένας «κάτοικος»-»αγανακτισμένος πολίτης» και αρχίζει να
μας βρίζει λέγοντας ότι εμείς και οι Αφγανοί φταίμε για την ανεργία επειδή φεύγουν οι τουρίστες από την Πάτρα λόγω καταυλισμού!!!
Έρχονται, λοιπόν, ένα διώροφο πούλμαν και τρία κανονικά. Μαζεύουν ανήλικους στο ένα και τους ξαποστέλνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην…Κόνιτσα. Σε ένα άλλο βάζουνε όσους έχουν ροζ κάρτα ως αιτούντες άσυλο. Τους πάνε σε ξενοδοχείο δίπλα στα ΚΤΕΛ (μεταξύ τους ένας τραυματίας τον οποίο πήρε το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ από εκεί). Στο διώροφο πούλμαν και σε άλλο ένα βάζουν όσους δεν έχουν χαρτιά και ανήλικους που οι αστυνομικοί αυθαίρετα βάφτισαν ενήλικους. Αυτούς δεν γνωρίζει κανείς πού τους πήγαν. Μια δημοσιογράφος τοπικού καναλιού, που ουρλιάζει για την αναγκαιότητα της αποχής από τις εκλογές ως διαμαρτυρία για τις πολιτικές του κράτους λέει ότι θα τους πάνε στο Κιλκίς (έχει κι εκεί στρατόπεδο συγκέντρωσης;).
Αφού δεν έμεινε «αφγανικό ρουθούνι» στην Αχαΐα, γύρω στις 8 και τέταρτο μπουκάρουν μπουλντόζες, φορτηγά, υπάλληλοι της νομαρχίας και του δήμου, αλλά οι εκλεγμένες «αρχές» ακόμα να φανούν. Σε λίγο ακούμε τον απαίσιο θόρυβο που κάνουν τα υλικά των πρόχειρων κατασκευών των «κολασμένων» που γκρεμίζονται. Γκρεμίζουν ακόμη και το τζαμί που είχαν υποσχεθεί ότι δεν θα το πείραζαν. Όμως, λίγα λεπτά αργότερα, ξαφνικά βλέπουμε φλόγες να ξεπηδούν από το χώρο αυτό. Πώς τα κατάφεραν τα «σαΐνια»; Μέσα σε ελάχιστα λεπτά οι φλόγες έχουν φτάσει τα 15-20 μέτρα ύψος απειλώντας αιώνιους ευκαλύπτους και τις γύρω πολυκατοικίες. Η φωτιά τους έχει ξεφύγει, μαζί, βέβαια, με την φήμη ότι την έβαλαν οι «αόρατοι Αφγανοί» που κατάφεραν να σπάσουν τον αποκλεισμό και σαν
φαντάσματα να ξεγλιστρήσουν. Και υπάρχει κόσμος που τους πιστεύει. Το άκουσα με τα αυτιά μου το απόγευμα που γύριζα στην Αθήνα με το λεωφορείο. Ελπίζω τώρα που η φωτιά κατέκαψε τις καλύβες των «εξαποδώ»
οι φιλήσυχοι πολίτες των συλλόγων «Η Πόλις Εάλω» θα νοιώσουν ότι θα έχουν εξαγνιστεί και θα ξαναφέρουν τους τουρίστες …στην «πεντακάθαρη» Πάτρα των «χωρίς λακκούβες μεγάλων πεζοδρομίων», στην Πάτρα των
κτιρίων-φαντασμάτων, την Πάτρα που δεν σέβεται την ιστορία της.
Αργότερα, ξεκίνησε νέα επιχείρηση-σκούπα. Αυτή τη φορά στην νότια παραλία στόχος ήταν οι Σουδανοί πρόσφυγες και μετανάστες που αυτοί δεν έχουν ούτε παράγκες για να τους «στεγάσουν». Μόνο κουβέρτες και
χαρτόνια. Και αυτοί «εξαφανίστηκαν» για να μη χαλούν την μόστρα της νότιας Πάτρας των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων, των οικοδομών της δεκαετίας του ‘80 που σαν ανοιχτές πληγές χάσκουν γιατί δεν τέλειωσαν
ποτέ.
Έτσι, λοιπόν, τώρα που διώξαμε τους ανεπιθύμητους «μουσαφίρηδες» μπορούμε να ζήσουμε καλά και αυτοί χειρότερα. Θα σας θυμίσω μόνο ότι «μουσαφιράτ» στα πέρσικα σημαίνει «ταξίδι» όπως είναι ο τίτλος του
εξαίρετο βιβλίο του Βασίλη Λαδά που ήταν εκεί στην πρώτη γραμμή χτες και που δεν αφήνανε οι αστυνομικοί να έρθει σε επαφή με τους εκδιωκόμενους, λες και δεν ισχύει κανένα δικαίωμα για τους «κολασμένους». Ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, «ο χωρίς χαρτιά» ξένος μπαίνει στο περιθώριο του όρου «ανθρωπότητα». Αν δεν αντιδράσουμε όλοι
και όλες στην πολιτική αυτή, τα επόμενα πούλμαν όχι μόνο θα πηγαίνουν σε άγνωστο προορισμό αλλά θα έχουν και καλυμμένα τα παράθυρα, όπως τα τρένα της μεγάλης σφαγής των Ναζί.
Πηγή: Η Εποχή 19/07/2009
