ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ 3ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

MOTION for the refugees of Patras by the delegates of 3rd SWAN Conference
Social Work: A profession worth fighting for?12-13 September 2008

We, the delegates of 3rd Social Work Action Network (SWAN) conference, social work practitioners, service users, academics and students express our opposition to any attempt in violating the fundamental rights of refugees and asylum seekers in the area of Patras and internationally. Refugees’ rights shouldn’t be neither negotiated nor compromised.
We call for action all social workers to defend refugee’s rights to food, drinking water, and sanitation as well as the right to free and accessible heatlh care, housing education, welfare support and the right of inclusion in local societies with equality and dignity.



Ψήφισμα του 3ου Συνεδρίου του Δικτύου Δράσης για την Κοινωνική Εργασία για τους πρόσφυγες της Πάτρας, που οργανώθηκε από το Πανεπιστήμια Liverpool & Hope University με τίτλο: Κοινωνική Εργασία: Ένα επάγγελμα για το οποίο αξίζει να παλεύεις;
12-13 Σεπτέμβρη, Λίβερπουλ

Εμείς, οι σύνεδρου του 3ου συνεδρίου του Δικτύου Δράσης για την Κοινωνική Εργασία (SWAN), κοινωνικοί λειτουργοί, εξυπηρετούμενοι, ακαδημαϊκοί και φοιτητές εκφράζουμε την αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε προσπάθεια καταπάτησης των βασικών δικαιωμάτων των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο στην περιοχή της Πάτρας αλλά και διεθνώς. Τα δικαιώματα των προσφύγων δεν είναι ούτε διαπραγματεύσιμα αλλά ούτε και ανταγωνιστικά με τα δικαιώματα της υπόλοιπης κοινωνίας.
Καλούμε σε δράση όλους τους κοινωνικούς λειτουργούς να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των προσφύγων στην τροφή, στο πόσιμο νερό, στο αποχετευτικό δίκτυο αλλά και το δικαίωμα σε ελεύθερες και προσβάσιμες υπηρεσίες υγείας, κατοικίας, εκπαίδευσης, προνοιακής υποστήριξης καθώς και το δικαίωμα στην ένταξη στις τοπικές κοινωνίες με ισότητα και αξιοπρέπεια.

FORTRESS EUROPE ON SAMOS ISLAND: A GREEK TRAGEDY

Published in Socialist Review on June 2008

Fortress Europe on Samos island: a Greek tragedy
Feature by Chris Jones, June 2008

When British academic Chris Jones, acclaimed for his writing on radical social work, went to live on a small Greek island he discovered that he was living on a frontline. He reports on the plight of desperate refugees who risk their lives to escape to Europe, and the reaction of the community.
There are now two significant groups of people travelling to the Greek island of Samos, which lies close to the coast of Turkey. One group is known as tourists or travellers. They come here conventionally from many parts of the world either on the summer charter planes or the ferry boats. They spend most of their time on the beach and rarely have any contact with the authorities. The second group also spends time on the beaches and in the sea.
Unlike the tourists and travellers they are refugees and arrive through the year and land on the beaches during the hours of darkness. Unlike the tourists their travel to the island has been much more costly, at around £450 for a place in an inflatable dinghy which brings them across the two to three kilometres of sea which separates Samos from Turkey. Unlike the tourists they do get entangled with the authorities, and an alarming number die or are injured getting to the beach. The figures are never accurate, as so many bodies are not recovered, but the Samos police chief claims that 24 bodies were found on the beaches or in fishing nets last year. Local activists think that is a gross under-counting.
Samos is on the borderlands between "fortress Europe" and Turkey. It is the closest of all the Greek islands to the Turkish mainland. The narrowest gap, also the most hazardous in terms of sea conditions, is just 1.2 kilometres. The smugglers can cross with their human cargoes in less than an hour. And over the past 12 months there has been a marked increase in their numbers. In 2007, 4,469 people were detained on Samos compared with less than 1,500 the previous year.
The authorities on the island are overwhelmed. Until six months ago all the undocumented arrivals were detained in an old building in Samos Town that had formerly been a police station and before that a tobacco warehouse. It was said to accommodate 200 but numbers up to 500 were regularly held. The conditions were horrendous - an offence to human dignity according to the United Nations representative in Athens. There was massive overcrowding, and the building was wholly incapable of dealing with the summer heat or the damp and cold of winter. Toilet and bathing facilities were completely inadequate, and plaster was falling from the walls and ceilings. There was one pay phone in the yard.
Refugees
The Samos authorities feel they have been let down by the Greek state and by the European Union (EU). This is a longstanding complaint which in part has roots stretching back to the bloody civil war in the late 1940s and the subsequent succession of right wing governments through to the 1970s. Samos and its neighbour Ikaria (both in the same local authority) have long been associated with communism and as such have been deliberately neglected by the central state. This is especially the case for Ikaria. Both islands are very much on the periphery of Greece in many senses.
But it is geography and world politics that have thrown the spotlight on Samos. An island that would wish to be known for its nature and rich flora, for its beaches, and for its association with the mathematician Pythagoras, is now becoming infamous for the way it treats the refugees. In the past 18 months there have been at least two highly critical visits and reports on the situation. One was from a German charity, which was alarmed by the hopeless manner in which the Greek authorities were processing refugees. The second was from an EU commission that had similar concerns arising from the extremely low approval rate (0.61 percent) for asylum seekers. This is the lowest approval rate in the EU. We now await a third report from a Norwegian human rights group.
Samos is a gateway into the EU. With a population of less than 35,000 and high levels of poverty, dependent on tourism and to a lesser extent farming, it is not a place where refugees seek to settle. The population itself is not diverse and non-Greeks stand out. Once they have made it to the beaches the refugees are easily picked up and processed. There is no multicultural urban environment in which to disappear, although local people are sympathetic to their plight. The tabloid press in Greece, no less than their counterparts in Britain, peddle stories about the country being overwhelmed by refugees and undocumented people who are out to steal jobs and livelihoods. On Samos these stories have little purchase.
For older people like our neighbour Katerinio who is in her mid-80s, the plight of the refugees reminds her of the time when she escaped the Nazi occupation of Samos. Like the refugees of today, she and her parents left during the night and with eight others rowed over to Turkey with nothing and depended entirely on the kindness and humanity of strangers until they arrived in the Greek refugee camps in Gaza and Egypt. Many hundreds from Samos did likewise, so the people now arriving from wars - Iraq, Afghanistan, Palestine, Somalia and Eritrea - who make up the majority of the refugees here, are retelling a familiar story. This was well reflected in our small farming village when three young Eritrean men walked the four kilometres up the hill from the sea in December. They were immediately taken into the coffee shop, fed and provided with dry clothes while they waited for the police. All over the island local people are responding to the needs of the refugees and insist on direct contact as they have no trust in the police or the coastguards.
But Samos is not a good place to land. First there is the sea crossing which, while not long, is perilous in terms of sea conditions and currents. Then there are the Greek coastguards who police the waters. The local commander responsible for Samos sees himself at the frontline of Greece's (and Europe's) defence and talks of the refugees as being an underground Islamic infiltration of the country.
The coastguards are especially harsh in dealing with the young men who make up the majority of the refugees. All the reports on Samos contain accounts from young men who have been assaulted and in some cases tortured by coastguards. These allegations compelled the government to instigate an inquiry but nobody expects much from that. It was also revealed that the high-speed coastguard patrol boats try to prevent the refugees from landing either swamping their dinghies or by driving them onto tiny uninhabited islands that dot the passage between Turkey and Samos. In both cases, it is left to fishermen either from Turkey or Greece to carry out a rescue.
Those who make it to the beach are picked up and taken to the detention centre where they are detained for 30 days in the first instance. Since December there has been some improvement with the opening of a new purpose-built centre. But welcome as that might be, there is just one part-time lawyer and one part-time social worker on hand to offer any assistance in the centre. Language is a massive problem and an ad hoc system which depends on a local shopkeeper who speaks some English is wholly inadequate. These factors feed into the Greek state's refusal to process claims for asylum.
It would seem that Samos is typical for Greece as a whole. Firstly the refugees are hassled and messed about - to treat them as humans would only encourage more to come, according to one coastguard - and after at least 30 days are let out to make their way to Athens or Patras (for the boats to Italy) and on into northern Europe. Because the refugees prioritise getting out of detention they fail to realise that without asylum status they have no legal future in the EU and are made exceptionally vulnerable. The Greek authorities do virtually nothing to correct this situation, which explains why so few of the over 60,000 refugees each year they "handle" are approved.
Under the governing protocols, the EU insists that claims for asylum have to be handled at the points of entry into the EU. So if refugees leave Greece without their asylum being processed they will simply be returned to Greece for processing and deportation. This is why the Norwegian and German refugee charities are concerned that they find themselves dealing with people for whom they can do little because they have passed through Greece.
The Greek state is hollowed out by privatisation, neoliberalism and extraordinary levels of corruption. We can expect few new resources to go to the proper and humane treatment of refugees. There is also resentment in Greece that the wealthier northern European countries such as Britain, Germany and France, which don't have borderlands, press the poorer Mediterranean EU states to police fortress Europe with little or no financial support. From the standpoint of the local authorities on Samos it is inconceivable that they have the capacity to manage the human consequences of US and European imperialism and militarism.
For many in the north of Europe, the Greek islands evoke charm, tranquillity and beauty. But for some at least, including Samos, Chios and Lesbos, they are sites where the rhetoric of fortress Europe is played out with brutal consequences for those seeking to escape wars not of their making and who find not safety but new horrors and inhumanity.

ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ «ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ» ΓΙΑ 2η ΧΡΟΝΙΑ

Η Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/στριών Πάτρας , που συγκροτήθηκε τον προηγούμενο χρόνο, δραστηριοποιείται-σε τοπικό επίπεδο-υπερασπίζομενη τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών/τριων. Αναγνωρίζουμε πώς είναι θύματα των κρατούντων πολιτικών που ακολουθούνται και προσπαθούμε να αναδείξουμε πως η συλλογική πάλη, ανεξαρτήτως εθνικών ή φυλετικών διαφορών, μπορεί να αποτελέσει για όλους μας το εφάλτηριο μιας πιο ανθρώπινης ζώης. Ετσι λοιπόν ,στο πλαίσιο των δράσεων της, οργανώνει τμήματα εκμάθησης ελληνικής γλώσσας, δωρεάν και απευθύνεται προς όλους τους μετανάστες άνω των 16 ετών. Το σχολείο «Εν Κινήσει» θα λειτουργήσει για δεύτερη φορά. Θα δημιουργηθούν τρία τμήματα, επίπεδο αρχαρίων, προχωρημένων και πιο προχωρημένων. Στόχος του σχολείου, εκτός της διδασκαλίας ελληνικών και της ανάπτυξης των δεξιοτήτων εκείνων που απαιτούνται ώστε να ανταποκρίνονται στις επικοινωνιακές ανάγκες, είναι η αλληλεγγύη, η συλλογική δράση και η ενεργός συμμετοχή των μεταναστών στη κοινωνική ζωή.
Το σχολείο βρίσκεται στη Πατρέως 26, Ινστιτούτο Πουλαντζάς, 1ος όροφος. Οι εγγραφές θα ξεκινήσουν από Δευτέρα 15/09. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προσέρχονται κάθε απόγευμα (εκτός Σαββάτου και Κυριακής) και ώρα 19:00-21:00. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στα τηλέφωνα 6974546809, 6976023952.

ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, μια σημαντική αλλαγή έχει συμβεί στη συνείδηση της Πατρινής κοινωνίας και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το δράμα των Αφγανών (και όχι μόνο) προσφύγων.
Η δραστηριοποίηση σημαντικής μερίδας δημοτών και φορέων της πόλης μας κατέδειξε ότι οι μαζικές συλλήψεις κι εκτοπίσεις δε μπορούν να καταπνίξουν την ανάγκη επιβίωσης ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τη φτώχεια.
Η Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/στριών βρήκε πολλούς συμπαραστάτες στο αίτημα να αναγνωριστούν οι Αφγανοί πρόσφυγες ως πρόσφυγες πολέμου και να δημιουργηθεί χώρος φιλοξενίας για όλους τους πρόσφυγες που καταφεύγουν στην πόλη μας, ενδιάμεσο σταθμό στη μακριά πορεία τους προς τις χώρες της Δύσης. Χώρος όπου θα μπορούν να διαβιούν αξιοπρεπώς και ελεύθερα, να δέχονται νομικές συμβουλές, να καθοδηγούνται ως προς τη δυνατότητα χορήγησης ασύλου και ταξιδιωτικών εγγράφων, να διευκολύνονται στην πρόσβαση σε κοινωνικές ή υγειονομικές υπηρεσίες, την εκπαίδευση ή την αναζήτηση εργασίας.
Ζητήσαμε από την Πολιτεία να σεβαστεί τις ρητές νομικές της υποχρεώσεις, όπως απορρέουν από τη Σύμβαση της Γενεύης και το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης (τα οποία η Ελλάδα έχει κυρώσει) και να αξιοποιήσει ανάλογα κονδύλια που διατίθενται προς αυτή την κατεύθυνση.
Η αδιάλλακτη στάση της Δημοτικής Αρχής και της Νομαρχίας άλλαξε και αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από την αδιέξοδη λογική της αστυνομικής εκκαθάρισης του προσφυγικού καταυλισμού και συζητούν πλέον με την Κυβέρνηση (Περιφέρεια, Υπουργείο Εσωτερικών) για τη δημιουργία οργανωμένου χώρου για τους ανθρώπους αυτούς.
Μέχρι εδώ καλά. Από εδώ και πέρα όμως η ιστορία μπερδεύεται. Ο Περιφερειάρχης, μετατοπιζόμενος από την αρχική του θέση, προκρίνει χωροθέτηση Κέντρου «Φιλοξενίας»(??) σε περιοχές εκτός της πόλης και οι συζητήσεις κρατούνται μυστικές. Παρά την παρέμβασή μας δεν έχει δεχθεί συνάντηση για το θέμα με την Κίνηση από τότε που άρχισαν οι συνομιλίες με το Υπουργείο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Μέριμνα για την παροχή στοιχειώδους έστω ανθρωπιστικής βοήθειας από την πλευρά της Πολιτείας ή την υποβολή αιτήσεων χορήγησης ασύλου δεν υφίσταται αφού και ο μοναδικός έμμισθος μεταφραστής απολύθηκε. Οι λιμενικοί προκαλούν με βιαιοπραγίες, προαναγγέλλοντας έτσι ακόμη πιο βίαιες εξελίξεις.
Μπροστά σε αυτές τις παλινωδίες, πρέπει να ξαναβρούμε το δρόμο της απλής λογικής:
1. όσο οι επεμβάσεις και ο πόλεμος συνεχίζονται στο Αφγανιστάν, την Ασία, την Αφρική οι πρόσφυγες θα πληθαίνουν και θα κατευθύνονται κατά χιλιάδες στην Ευρώπη μέσω των χωρών – πυλών (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία). Καμία αστυνομία, καμία συνοριοφυλακή, καμία λιμενοφυλακή δε μπορεί να αναχαιτίσει τα προσφυγικά κύματα.
2. οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις ακολουθώντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε. για μια «Ευρώπη – φρούριο», επέλεξαν για τη χώρα μας το ρόλο του κυματοθραύστη και ευθύνονται για τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί κυρίως στους πρόσφυγες αλλά και στους κατοίκους διαφόρων περιοχών. Οι Αφγανοί, οι Σομαλοί και άλλοι πρόσφυγες που βρίσκονται στην Πάτρα στοχεύουν να περάσουν, μέσω του λιμανιού, στην Δυτική και Βόρεια Ευρώπη, λόγω καλύτερων συνθηκών και περισσότερων δυνατοτήτων νομιμοποίησης και εργασίας στις χώρες αυτές.
3. η Πάτρα έχει δύο επιλογές, αλληλοσυμπληρούμενες:
√ να διευκολύνει την έξοδο των προσφύγων στην Ευρώπη μέσω ενεργοποίησης όλων των διαδικασιών και δυνατοτήτων αναγνώρισής τους ως προσφύγων πολέμου, που συνεπάγεται χορήγηση ασύλου ή έστω ταξιδιωτικών εγγράφων και
√ να αναπτύξει δομές κοινωνικής υποστήριξης όσων παραμένουν, συμπεριλαμβανομένου/ων – ως άμεση προτεραιότητα – ανοικτού χώρου Φιλοξενίας (και όχι υποδοχής) όλων των προσφύγων, εντός του ιστού της πόλης με τη συμμετοχή οργανώσεων και κινήσεων αλληλεγγύης όπου θα παρέχονται στέγαση, υγειονομική φροντίδα, πληροφορίες και διευκολύνσεις (νομική συνδρομή, διερμηνείς σύμβουλοι εργασίας κλπ ) για την ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία μας ή την νόμιμη μετάβασή τους σε άλλες χώρες. Οποιαδήποτε προσπάθεια εγκλεισμού τους σε χώρους μακριά από την πόλη, θα αποτύχει. Οι πρόσφυγες θα γυρίσουν, ακόμα και αν χρειαστεί να δραπετεύσουν.

Τρίτη λύση δεν υπάρχει. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν οι τοπικοί μας Άρχοντες τόσο το καλύτερο για τους συνδημότες μας της Αγυιάς ,που για πάνω από δέκα χρόνια σηκώνουν το βάρος της ανευθυνότητάς τους , όσο και για την πόλη μας ολόκληρη.

ΚΙΝΗΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΣΤΡΙΩΝ ΠΑΤΡΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 8/9/2008

Πάτρα, Τρίτη 09 Σεπτέμβρη ‘08

Τα χτεσινά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο λιμάνι της Πάτρας είναι αποτέλεσμα της ανικανότητας και της μη βούλησης για επίλυση του προβλήματος των προσφύγων από τη μεριά των αρμόδιων αρχών , είτε τοπικών είτε κεντρικών. Όταν ο μόνος τρόπος επίλυσης του προβλήματος είναι η καταστολή και η άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας σε βάρος ανθρώπων που αποτελούν θύματα ενός πολέμου , για τον οποίο δεν φέρουν οι ίδιοι καμμία ευθύνη , τότε είναι φυσιολογικό να υπάρχουν τέτοιες αντιδράσεις. Αυτά είναι τα μόνα πραγματικά αίτια. Αφορμή όμως αποτέλεσε ο βαρύς τραυματισμός από ξυλοδαρμό ενός πρόσφυγα, που βρέθηκε αιμόφυρτος μέσα στο λιμάνι. Οι δικαιολογίες ότι αυτόν τον μετέφεραν άλλοι πρόσφυγες μόνο αστείες μπορούν να χαρακτηριστούν, αντιθέτως είναι η πολλοστή φορά που οι εντολή για περισσότερα κατασταλτικά μέτρα εφαρμόζεται από τις ειδικές δυνάμεις της λιμενικής αστυνομίας. Αυτό το σώμα και όχι γενικά το λιμενικό, δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει τέτοια αγριότητα, είναι οι ίδιοι που έχουν ξαναστείλει στο νοσοκομείο δεκάδες πρόσφυγες αλλά έχουν ασκήσει βία με τον πιο βάρβαρο τρόπο κάθε φορά που έλληνες εργαζόμενοι, λιμενεργάτες, απεργούν. Δεν είναι δηλαδή καθόλου άξιο απορίας και πρωτοφανές.
Την ίδια στιγμή που όλα αυτά διαδραμματίζονται μπροστά στα μάτια μας, ο Περιφερειάρχης και ο Υπουργός Εσωτερικών, ενώ τόσο καιρό απέφευγαν το ερώτημα και παρακολουθούσαν από τις καρέκλες των γραφείων τους, τώρα θέλουν να φτιάξουν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης προκειμένου να λύσουν υποτίθεται το πρόβλημα των προσφύγων. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν θα δώσει λύση ούτε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά και οι Πατρινοί και που οι δυσκολίες αυτές αποτελούν αποτέλεσμα τις πολιτικής επιλογής των αρμοδίων που χρόνια τώρα προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Η μόνη λύση στο πρόβλημα των προσφύγων είναι η παροχή ασύλου , το οποίο δικαιούνται βάση όλων των διεθνών συνθηκών μιας και προέρχονται από εμπόλεμη περιοχή και η δημιουργία ενός ανοιχτού χώρου φιλοξενίας όπου θα τους παρέχονται όλες εκείνες οι συνθήκες που αντιστοιχούν στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και όχι να δημιουργηθεί μια φυλακή. Αυτό θα δώσει και διέξοδο και στο αδιέξοδο που έχουν οδηγησει οι αρμόδιοι φορείς με τη στάση τους όλους τους Πατρινούς και όχι να τους αφήνουν τόσο τους Πατρινούς όσο και τους πρόσφυγες να βρούν μόνοι τους λύση σε ένα κοινωνικό ζήτημα με διεθνείς διαστάσεις.

Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών /στριών

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ Ε.Ε.Σ.

Πάτρα, 4/9/2008

Εδώ και λίγες ημέρες ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός με το πρόσχημα της διακοπής του αντίστοιχου προγράμματος έχει εγκαταλείψει τους πρόσφυγες της Πάτρας χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια. Δεν ξέρουμε αν ο λόγος είναι η έλλειψη χρημάτων και οικονομικής υποστήριξης η μια αλλαγή πολιτικής σε σχέση με τις τοπικές εξελίξεις αλλά το σίγουρο είναι ότι οι πρόσφυγες της Πάτρας στερούνται υπηρεσιών όπως η υποβοήθηση στην αίτηση ασύλου, η παροχή μεταφραστή, η ενημέρωση και εγκαταλείπονται στη μοίρα τους. Είχαμε συνηθίσει να θεωρούμε τον Ε.Ε.Σ. ως βασικό αρωγό σε κάθε ανθρωπιστική κρίση εμφανιζόταν στον τόπο μας και για αυτό το λόγο η ανταπόκριση του κόσμου στην οικονομική ενίσχυση των προσπαθειών του ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Δυστυχώς παρακολουθούμε τις εξελίξεις να διαψεύδουν τις προσδοκίες μας. Η λογική που υιοθετείται ότι είναι πολύ μεγάλο θέμα για να ασχοληθεί ο Ε.Ε.Σ. έρχεται σε αντιδιαστολή με τη λογική ότι αφήνουμε αυτό το θέμα για να ασχοληθούμε με σημαντικότερα και οδηγεί στην αδράνεια και την όξυνση της ανθρωπιστικής κρίσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή μας. Ελπίζουμε ότι έστω και την τελευταία στιγμή ο Ε.Ε.Σ. θα αντιληφθεί το μέγεθος των ευθυνών του και θα ανταποκριθεί στα αιτήματα αρωγής τόσο των πατρινών όσο και, κυρίως, των ίδιων των προσφύγων.
Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών /στριών